Thursday, June 19, 2008

We Said NO

No offence to any journalists out there but, when it comes to the Lisbon Treaty, the Irish media are missing the point completely. Their emphasis is on the fact that we didn't understand the importance of the vote; that we acted out simply because we don't trust our politicians, as if it was a childish attempt to get back at them or something.

Well! One thing we certainly DO understand is the crisis we are in now. Politicians in Europe - in Ireland, France, Spain, and others - are going over the heads of the people they are supposed to represent.

You know there were celebrations in the streets across Europe after Ireland's No vote? I don't see many reports of that in the media. The media are as eager to make us feel stupid and guilty as the politicians are; portraying us (as the Irish Independent's Lise Hand put it) as "a nation of ingrates" and an embarrassment to Europe. We were the only ones with a voice and We Said No. And we were under the impression that we had the right to say no. Seems not!

I think MOST people who voted No knew what they were doing. We may not trust our politicians, but that had little, if anything, to do with it. The problem was that we didn't trust the effin' Treaty! OR the direction in which Europe seems to be heading...

One good thing that came from the No vote is that it exposed the current reality of EU "democracy". No-compaigners were afraid the new EU would mean Ireland had less say and less of a voice. What better proof of those fears than Nicolas Sarkozy's respone to the result! He declared that Ireland's vote didn't matter, and would not stop what so many countries have already ratified.

This is not the EU we signed up to. This is an EU where we have no voice; where big countries change the rules when things don't go their way. The people of France's voting rights were taken away. It was originally agreed all 27 had to ratify the Treaty for it to be accepted, now it doesn't seem to matter.

With an approval rating of around 30% (on a good day), Sarkoze has some nerve to suggest he speaks for the French people.

The EU, and our politicians, only ever saw our vote as a formality; an empty formula. It seems our constitutional rights, and our opinions, only count when those in power agree (i.e. NICE) We made the "wrong" decision so they gave us a chance to redeem ourselves and, like naughty children rapped on the wrist by a government and media who insist we are ignorant, we obediently changed our minds. If we have another referendum, I pray we stick by our vote. We should not be pushed around by those who WE voted into power.

True, the EU has been good to us, but just because they helped fund our economy, does that mean they own us? Should we fall into line, blindly agreeing with whatever they put to us? It was advertised that the Treaty would make the EU more "democratic." We can already see what an absolute lie that was.

Wednesday, June 11, 2008

Setanta Murphy le Garret Keogh

"Setanta Murphy Part 1 - A Comedy In Which Nobody Dies"

Níor chaoinigh mé in amharclann riamh roimh sin ach, an Sathairn seo caite i Bewleys Cafe Theatre, bhí cupla deoir i mo shúile. Níor lean an léiriú ar aghaidh ach ar feadh daichead nóiméid nó mar sin de, ach ní fhaca mé dráma níos láidre nó níos cumhachtaí ná Setanta Murphy le fada agus bhí iontas orm go raibh sé in ann cur isteach orm comh mór sin. Is dóigh gur chur sé mo sheanmháthair i gcuimhne dom... Bean uasal a bhí inti... Cinnte... Agus í uaigneach ag druidim chun deireadh... Bhí a lán sniffles le chloisteáil ón lucht féachanna agus táim cinnte go raibh an cuid is mó dóibh ag smaoineamh ar duine áirithe comh maith!

Sa dráma, níorbh ann ach beirt charactair; Setanta é fhéin agus a sheanuncail. Bhí ar an seanfhear dul isteach i Nursing Home, agus dúirt sé: “It’s not what I expected at all. They’re all so old.” Agus é ceithre scór is deich mbliana d’aois é fhéin! Sé an radharc sin (an radharc dheireanach) an ceann is éafachtaí agus brónach sa dráma - dráma a bhí lighthearted go leoir taobh amuigh de sin. Gach uair eile ina raibh a chuid uaigneas á thaispáint dúirt an seanfhear rud éigin greannmhar, nó d’athraigh sé an ton i bhealach éigean, ach an uair seo bhí a chuid éadóchas comh láidir gur líon sé an amharclann bheag sin, agus bhog sé chuille duine a bhí istig ann. Bhí sé deacair breathnú air, fiú... agus na haisteoirí ag gol comh maith... Bhí eagla uafásach air roimh an áit - roimh an todhcaí sceirdiúil a bhí in ndán dó...

Sé seo an chéad oíche ina raibh an seanfhear chun fanacht san áit. Díreach landáilte, scanraithe, déistin air faoi stad an áit… Bhí an intercom ag rá go raibh ar cuairteoirí imeacht abhaile, ní raibh Setanta réigh chun fágail go foil, d’iarr súile an sheanfhear air: don’t go! Ach bhí an drama fineálta go deo – níor éirigh sé ró-maoithnach ar cor ar bith.

Bhí Setanta go han-mhaith. Luke Griffon a bhí sa pháirt. É ag caint leis fhéin don chuid is mó, agus ag samhlú é fhéin mar laoch. Chasamar lenár laoch agus é lasmuigh de doras an Nursing Home, agus tríd a chuid ramblings atá ar nós go bhfuil sé ag smaoineamh ós ard, fuair muid réamheolas éigin don scéal, agus don caractair Setanta agus an cineál duine a bhí ann. Sé Setanta an t-aon gaol atá fágtha ag an sheanfhear, ghlac sé an freagracht agus cé go bhfuil fustrachas air, déanann sé a chuid.

An-scríobhneoir é Garret Keogh, agus an-aisteoir é comh maith! Agus nílim just ag rá sin de bharr go bhfuil aithne agam air. Níl sé 90, obviously, ach bhí sé go hiomlán sochreidte agus rinne mé dearmad gur é fhéin a bhí ann (chabhraidh an feasóg bréagach le sin is dóigh!). Ar aon nós, I was blown away. Bhí an dialóg comh nádúrtha, ní chreidfeá é! Bhí nósanna agus tréithe éigsúla ag na charactair, bhí a bhfórsa bheatha féin acu, ar bhealach. Pearsantacht an-láidir a bhí ag an beirt acu, agus gné dhaonna nach fhéadfach cuma as an spéir, y’know? An argóint faoin radaitheoir a bhí briste, an comhrá ar an fón a d’fhéadfadh do chroí a bhriseadh... bhí an gaol eatharthu faoi straidhn uafásach agus bhí sé seo le chloistáil sa “banter” a bhí ag dul ar aghaidh, ach bhí teolaíocht idir an bheirt acu agus atrua ag Setanta don seanfhear agus bhí sin le feiceáil go soléire comh maith.

Níor chreid mé conas go raibh Garret in ann an réalachas seo a chruthú sna charachtair... Mar a tharlaíonn sé bhí an Seanuncail bunaithe ar a sheanuncail féin ar bhealach, agus thánaig an scéal as meascán de stair na teaghlach, eachtraí a tharla, agus ficsean. Suimiúil!

Déarfainn go mbíonn sé deacair ar daoine siad fhéin a shamlú ina tseandaoine... nó mar cuid de haoisghrúpa ar bith. Is furasta crá croí an charachtair a aithint i daoine áirithe a bhfuil aithne agam orthu. Thuig an lucht féachanna go ghortaíodh Setanta nuair a bhí air an seanfhear a thréigeadh san áit lofa sin.

Bhí an stáitse an-bheag, ní raibh ach prop nó dhó in usáid ag aon am amháin, ach ní raibh gá le aon rud eile. D’oibrigh an aisteoireacht agus an script le chéile, agus ní raibh rud ar bith eile ag teastáil...

Tá an “run” sin i Bewleys críochnaithe anois, ach tá Garret ag smaoineamh ar leath eile a scríobh (“Part 2”) agus a cur leis agus dráma lánfhada a dhéanamh as... Mollaim daoibh dul ag breathnú air. Corraitheach, greannmhar, an-thaitneamhach!